Thursday 31 December 2009

Végső Szolgáltatás


Good evening.

Within few moments, we will be leaving the year 2009. Napakarami na ngang nangyari sa taong ito.

Kanina lang, I have made my final decision na iwanan na ang Living Hope Chorale na aking pinaglingkuran sa loob ng higit isang taon. Napakatagal na rin nun.

Kung ano man ang mga dahilan ko, only my heart and mind know about it.

Naging masaya naman ang aking pamamalagi sa choir na yun. Pero siyempre, may mga bagay na nangyayari na hindi naiiwasan.

Gaya ng sinabi ng isa kong ka-grupo nitong mga nakaraang madaling araw, walang perpektong grupo. Sang-ayon naman ako sa pananaw na yun.

Aaminin ko sa sarili ko, napakarami ko ring kapintasan. At lalung lalo na, napakarami kong pagkukulang sa sarili ko at sa mga naging ka-grupo ko. Ni hindi ko man lang kasi natupad sa mga karamihan sa mga expectations nila sa akin. Pero siyempre, dapat pa ring punain muna ng sino man ang sarili niya bago siya manghusga ng iba.

My conclusion? Lilipat na ako ng ibang grupo. Ngunit hindi ibig sabihin nun ay tuluyan ko nang puputulin ang ugnayan ko sa Living Hope Chorale. Malaki rin ang aking utang na loob sa kanila, lalo na sa aming president na kung hindi dahil sa kanya ay hindi ako magiging bahagi ng aming grupo. Grabe, napakarami kong natutunang aral sa kanila.

Oh siya, aalis na ako. Kailangan ko pang samahan si mommy pati yung tita ko. At paniguradong gagala kami ng mga kaibigan ko. HAPPY NEW YEAR!

GOODBYE 2009! WELCOME 2010!
PROUD TO BE LHC MEMBER!

Wednesday 30 December 2009

OneRepublic - Apologize


I'm holding on your rope
Got me ten feet off the ground
And I'm hearing what you say
But I just can't make a sound

You tell me that you need me
Then you go and cut me down, but wait
You tell me that you're sorry
Didn't think I'd turn around and say

That it's too late to apologize, it's too late
I said it's too late to apologize, it's too late

I'd take another chance, take a fall
Take a shot for you
And I need you like a heart needs a beat
But that's nothing new, yeah yeah

I loved you with a fire red, now it's turning blue
And you say sorry like the angel
Heaven let me think was you
But I'm afraid

It's too late to apologize, it's too late
I said it's too late to apologize, it's too late, whoa whoa

It's too late to apologize, it's too late
I said it's too late to apologize, it's too late

I said it's too late to apologize, yeah
I said it's too late to apologize, yeah

I'm holding on your rope
Got me ten feet off the ground



Sunday 27 December 2009

LHC Christmas Party 2009 and Bulacan Visit

Good evening!

Ahahay, I haven't had yet any sort of rest. I just arrived back from my other necessities.

Tonight was the Christmas Party of my choir group, Living Hope Chorale. I must say, it was my first to attend their party. It was also the 27th anniversary of my choir group. We spent almost the whole night with my co-members. And I was terribly drunk, though I managed to get along with them.




After the party, I went to a computer shop to check for any alerts and requests on my Friendster and Facebook accounts. I also made some plurks too. Afterwards, I saw my two co-members in front of a convenience store buying some food stuff for the continuation of their drinking session in my other co-member's house. And then I stayed there for awhile until the sun has almost risen from the Philippines' horizon.

I went back home to rest for some few hours. I wasn't that sleepy anymore because the sun's rays are striking my poor, swollen eyes. So I decided to cleanse myself and clothe to go to my relatives' houses in Bulacan.

On my trip, I was thinking a lot of things. I first thought of my brother who did a lot of astonishing things. Indeed, he's kindda mature enough to handle such matters. And he already knows what's right and what's wrong. You know, I sometimes envy my brother who acts more mature than me. After all, my childish personality in me continues to linger on. But I can't help it but to be happy of my childish personality.

As soon as arrived in Sapang Palay, I first met my grandfather who was walking along that place. And it seemed that he's up to something - not really bad. And then I saw my aunt with her kids which happens to be my cousins. As I was eating in the dining room, my grandmother arrived and she hugged me so tightly as if we haven't met for very long. And then she started talking about family matters, which didn't make me astonished for I know almost everything.

Afterwards, I headed towards the house of my another aunt. Inside their house, we also talked about some matters. By the way, his husband is already working abroad.

And then I roamed around that place. As soon as I saw my cousin's house, I went there to greet him. It's good for him that he will be graduating by next year. And then he will also take the nursing board exams. In my case... I DON'T WANT TO TALK ABOUT IT!

After some moments, I bid my relatives goodbye. At least, I knew the place where I supposed to go - mama's house.

As I arrived in mama's place, it was a bit hard for me to locate her house. But it wasn't that long when I arrived at their place. I first saw a girl who was cuddling my youngest brother. She was the "kinakapatid" of my sister. Inside, I saw my sister, who was madly shocked at my appearance, and her boyfriend, who was with her since early morning. They've been lovers since high school. And I'm glad that their relationship as lovers is strong.

My expression about my sister's boyfriend? Mysterious. Yep, his boyfriend is still a mystery. Perhaps, he was just shy at me because it was our first time to meet.

In mama's house, we were watching a funny Philippine movie. Now let me give you a clue... it's about twins being starred by a comedienne. Got it? Few moments later, mama just got home. And when she saw me, she was also madly shocked, and she was puzzled on how I got into their place. I just told them that my human instinct lead me to their place. And then I had some bonding moments with my mom.




It was almost late at night when I left mama's house. I must admit, I want to know her, and I want to be with her even for a month. Though she didn't take care of me before, I also love her like how I love my mommy who has been taking care of me for almost 22 years.

Friday 25 December 2009

Pasko 2009

Good evening!

Merry Christmas to all of the readers and followers of my blog! It's a pleasure to be in this blog for long. Ang tagal ko na ring nagba-blog dito ano?

Buti na lang at dumating yung mga kapatid kong sina Ann, Aldrin, at Prince. Buti na lang at naka-bonding ko sila, lalo na si Aldrin. Of course, we're both guys! At dumating na rin yung iba kong mga kamag-anak. Somehow, masaya naman ang Christmas Celebration ko.

Sa mga kinuwento ng mga kapatid ko, napakarami na palang nangyari sa kanila. Wala kasi akong contact sa kanila kaya hindi ko na nasusubaybayan ang takbo ng kanilang buhay. Eh paano, palagi silang nagpapalit ng number pero hindi naman nila nase-save yung number ko.

Shocking! Yes, so shocking! Kung sa bagay, c'est la vie.

So what should I do now?

Bukas nga pala ay ang Christmas Party ng Living Hope Chorale. Ano kaya ang magandang rakizta outfit?

At kailan nga pala ang Christmas Party ng PYM ng San Bartolome? I need to know kung kailan.

Oh siya, hanggang dito na muna. Fröhliche Weihnachten!

Thursday 24 December 2009

Christmas Eve 2009

Good evening!

I can feel na fulfilled naman ako ngayong taong ito. Kung tutuusin, napakaraming blessings na ang mga dumating sa akin. I am so grateful dahil masaya pa rin ako sa buhay na tinatahak ko.

Napakarami na ring pagsubok ang dumagok sa akin. But I never gave up to fight all of the obstacles na dumating. At heto, I'm a survivor!

Marami na ring dumaang mga pangyayari sa buhay ng ibang tao. Nandoon na yung pagsalanta ng mga bagyong Ondoy at Pepeng, ang malagim na Maguindanao massacre, ang pag-alburoto ng Mayon, at marami pa. Pero I'm still na nakayanan pa rin ng mga taong pilit na nakikiasabay sa takbo ng mundong ito.

Ang mga blessings? Many to mention. Were those worth it? Oo naman!

Kanina nga pala ay nag-serve ako sa High Mass ng Holy Mass nang hindi ko inaasahan. Hindi na nga ako nakasama sa Santa Claus Parade ng San Bartolome. Ni hindi rin ako nakasama sa Christmas Eve Celebration ng San Exequiel. At least, God permitted me to serve him sa Holy Family dahil doon naman ako talaga unang nanilbihan. For 5 years sa pagiging altar server, alam kong worth naman ang posisyon ko doon kahit na marami ring mga nangyari sa akin bilang knight.

Thank God kung hindi dahil sa Kanya, everything would not be possible. At kay Bro, Siya nga ang Star ng Pasko!

Wednesday 23 December 2009

Leadership

Good evening.

Hindi ko inaasahang mapapa-blog ako ng ganito.

LEADERSHIP.

What is leadership?

According to English Wikipedia, it has been described as “process of social influence in which one person can enlist the aid and support of others in the accomplishment of a common task”. Alan Keith of Genentech states that, "Leadership is ultimately about creating a way for people to contribute to making something extraordinary happen." According to Ken "SKC" Ogbonnia, "effective leadership is the ability to successfully integrate and maximize available resources within the internal and external environment for the attainment of organizational or societal goals." According to Ann Marie E. McSwain, Assistant Professor at Lincoln University, “leadership is about capacity: the capacity of leaders to listen and observe, to use their expertise as a starting point to encourage dialogue between all levels of decision-making, to establish processes and transparency in decision-making, to articulate their own values and visions clearly but not impose them. Leadership is about setting and not just reacting to agendas, identifying problems, and initiating change that makes for substantive improvement rather than managing change.”

Indeed, this is my topic for this evening.

Naging leader na rin ako sa college classroom, pati na rin sa iba kong affiliated organisations. Ikanga, pinilit kong makisama noon sa mga ka-miyembro ko kahit na marami rin akong pagkakamali. Dahil naniniwala ako sa kasabihang "a good leader must me a good follower". Naramdaman ko rin yun sa isang kong kakilalang leader na halos napupuno na rin sa mga miyembro niya. Oo, isa ako sa mga pasaway niyang members. Pero never kong inisip na iwanan ko nang tuluyan yung grupo, kahit na sabihin nilang busy rin ako sa mga iba kong affiliations. Alam kong, may inaasahan siya sa akin na task ko as a member dahil hindi para sa kanya yung gagawin ko, kung hindi para sa Pinakamataas sa amin. Pero yun nga, may mga ilang bagay ako na hindi ko rin puwedeng iwanan. But I really can't let go of the affiliations na sinalihan ko.

I guess, dapat ko ko na lang baguhin sa sarili ko yung ugali ko lalo na yung pagiging isip-bata ko dahil alam kong may mga naiinis sa akin, bagay naman na nakakaabot sa akin. And I am very aware of it. Pero alam ko sa sarili kong wala akong intensyong gumanti ng masama sa kanila. But instead, pipilitin ko pa rin silang unawain. Pero dapat ko ring isama yung naisin na baguhin ang sarili ko. Oo, masarap maging bata sa image, pero dapat rin akong magpaka-mature at dapat din ako lalong matutong makiramdam sa mga viewpoint ng iba.

I guess, hanggang dito na muna. Baka tamarin na rin yung mga posibleng makabasa nito. Ang masasabi ko lang, another big lesson ang araw na ito para sa akin. At sa leader na binabanggit ko, huwag na sana siyang bumaba sa puwesto dahil he's worth na mamuno sa amin, lalo na't kapatid na rin ang turing niya sa amin at hindi rin siya nagkulang sa pamamalakad niya sa amin. In my little way, sisikapin kong baguhin ang sarili ko. Hindi man 100% ang promise, I am certain that Bro will help to amend my life as his servant.

Tuesday 22 December 2009

SEMP Grand Choir and SBP Paskong Paslit 2009

Good evening!

Haist, sandali lang yung tulog ko kanina. Imagine, after ng caroling namin ay hindi na ako natulog. Ka-bonding ko rin kasi yung friend ko kagabi dahil never pa kaming nagkaroon ng mahabang bonding. Sayang nga lang dahil hindi namin kasama yung isa naming friend na tinuring ko na ring best friend ko.

After ng bonding moments ay umuwi muna ako sandali para maghilamos at magpalit ng damit para pumunta sa simbang gabi sa San Exequiel. Supposedly sana ay hindi ako aakyat sa service dahil hindi naman ako na-assign para nga doon. Pero noong malapit nang magsimula yung mass, wala pa rin yung ibang tenor. Eh paano, mga "enggalotz"! Kaya ako muna ang nag-substitute. Buti at may bass, alto at soprano sa amin before nag-start yung misa. Aside sa aming Living Hope, naroon din ang Coro de San Lorenzo, Bigkis, at Exequiellian Voices. Buti nga't nandoon yung classmate ko noong elementary na taga Coro. Imagine, saka ko lang siya naging ka-close noong nagtagpo uli kami! At di-kalaunan ay dumating na rin yung ibang tenor pati yung president namin na bass. At least, naranasan ko ring makapag-serve na kasama yung iba't ibang choir members from different groups.

After ng misa ay super uwi na ako at nagpahinga sandali. After lunch ay pumunta na ako sa San Bartolome para sa paskong paslit. In fairness, ang daming bata na super kulit ever. But it was worth it na napasaya naming mga youth ministers ang mga kapos-palad na kabataan. After all, it's our obligation na tumulong sa kanila in accordance of the corporal works of mercy.

After ng activity, nagkaroon naman kaming mga youth ministers ng pagkakataon na makapagpahinga at magkaroon ng kaunting bonding. In my case, medyo nawalan ako ng kuneksyon sa kanila. Kaya sisikapin ko pa ring maka-bonding uli sila, lalo na't tapos na ako ng pag-aaral at marami na akong oras para bumawi naman.

At heto, kakauwi ko lang. Mamayang madaling araw naman ay service ng choir group ko. Oo, nga pala... kailan ko makukuha yung uniform ko?

Monday 21 December 2009

After Almost 5 Years... AGAIN AND AGAIN!

Good evening!



Si Jung Eui Chul (정의철) yung larawan na nasa itaas. Hmm, nasaan kaya siya nito? Nasa isang okasyon kaya siya? Anyway, hindi siya ang topic ko ngayon!

Haist, kakatapos lang naming mag-caroling sa mga bahay-bahay ng ilan kong ka-choir. In fairness, masarap naman yung "dried sopas" na kinain namin na niluto ng isa naming soprano. Yun nga lang, nilait-lait ng iba kong ka-choir. Was it her fault kung naging ganun yung sopas? Hindi naman, diba? At napansin ko lang, iinit at lalamig ang panahon. Kung sa bagay, epekto ng global warming. At ngayon naman, ang init-init!

In fairness, it's almost 5 years since I first fell in true love. Ang corny noh, dahil ganito na lang lagi ang topic ko sa blog na ito. Dito lang kasi ako mas nakakapaglabas ng damdamin ko. At eto, halos parang ganito na naman ang eksena.

Nagsimula sa walang kiber. Pero ayun, natamaan na lang nang basta. Sa una, paghanga lang ang nadarama sa taong yun. Ngunit hindi naglaon, ayun na nga't napagtantong nahulog na lang. Walang ibang ginagawa. Ni hindi man lang nakikipag-usap. Pero ano ang nagawa niya at ganun na naman ang nangyari sa akin?

Pero napansin ko, napapasulyap na rin siya sa akin nang hindi ko mawari. Ano kaya ang ibig sabihin ng mga titig niya sa akin? In the first, ayaw kong bigyan na lang ng kahulugan yung mga ganung simpleng tanaw. Pero bakit parang kakaiba?

Speaking of my letter that I wrote for that person somewhere, nabatid na niya kayang para sa kanya yun? Imagine kasi, halos hawig ng pangalan niya yung Korean name na nilagay ko sa sulat. Supposedly, isang palaisipan sa lahat kung sino ang naglalang ng sulat at kung para kanino yung sulat.

Ahahay, kung ano-ano na naman ang tumatakbo sa isip ko. Baliw na nga ako!



Sana ay magkaroon na ako ng trabaho by January. Miss ko na ang work ko as an agent!

And by the way, 3 years from now ay magaganap na ang sinasabing "DOOMSDAY". Scary, isn't it? Ano nga ba ang mangyayari after 3 years?

Friday 18 December 2009

Life after College

Good evening!

Guess Christmas 2009 is fast approaching. Only few days left before the core season. Bright lights, children carol, and merry music make me feel like Christmas is indeed in the air. But there's one thing that I really miss - school life.

For more than 2 decades that I had been attending school, this is my first time to miss schooling so much. I miss the moments with classrooms, classmates, schoolmates, teachers, and books that I used to bring. And most especially, I miss the moments wherein I commit mistakes, but learn to value it - for experience is the best teacher.

In fact, I'm still planning of taking another course. Perhaps, I wasn't brave enough to let go of schooling. And perhaps, I still would like to learn more things. After all, I'm still young to stop me from being educated. But my mother had done her part in sending me to school. I guess, I need to find a way to send myself to an educational institution using my own financial efforts.


MAYA-MAYA DAY CARE CENTER
under Ms. Rosalina Mana



SAINT GABRIEL ACADEMY
Kinder 2 (Santan) under Mrs. Virginia A. de Guzman
Grade 1 (Maunawain) under Ms. Babiet Mabborang
Grade 2 (Saint Thomas) under Mrs. Susana Ganibo
Grade 3 (Saint Augustine) under Ms. Myla Luz Peñaflor
Grade 4 (Saint Paul) under Ms. Ma. Lourdes Sanguyo
Grade 5 (Joy) under Ms. Elenita Cabañero
Grade 6 (Joshua) under Ms. Sylvia A. Elli



ESPIRITU SANTO PAROCHIAL SCHOOL
Freshman (Perseverance) under Mrs. Josephine Aseo
Sophomore (Our Lady of Fatima) under Ms. Rhoda V. Maximo
Junior (Saint Ignatius) under Ms. Korina Eleda
Senior (Saint Martin) under Mr. Dexter Edrosa


OUR LADY OF FATIMA UNIVERSITY
too many to mention...

Perhaps, my memory is still essentially sharp.

To all the people who made my present entity possible, THANK YOU VERY MUCH AND MERRY CHRISTMAS!

Thursday 17 December 2009

2NE1 - I Don't Care



Hey playboy, it's about time and your time's up
I had to do this one for my girls you know
Sometime you gotta act like you don't care
That's the only way you boys learn

니 옷깃에 묻은 립스틱을 나는 절대로 용서못해
매일 하루에 수십번 꺼져있는 핸드폰
변하지 않을것만 같아 oh oh

그저 친구라는 수많은 여자친구
날 똑같이 생각하지마 I want let it bye
이제 니 맘대로해 난 미련을 버릴래
한땐 정말 사랑했는데 oh

가끔씩 술에 취해 전활 걸어 지금은 새벽 다섯시반
넌 또 다른 여자의 이름을 불러 no no

I don't care 그만할래 니가 어디에서 뭘 하던
이제 정말 상관 안할게 비켜줄래
이제와 울고불고 매달리지마
'Cause I don't care eh eh eh eh eh
I don't care eh eh eh eh eh

'Cause I don't care eh eh eh eh eh
I don't care eh eh eh eh eh
Boy I don't care

다른 여자들의 다리를 훔쳐보는
니가 너무너무 한심해
매일 빼놓는 커플링 나 몰래 한 소개팅
더이상 못참을것같아 oh oh oh

넌 절대 아니라는 수많은 나의친구
난 너땜에 친구들까지 타일렀지만
차라리 홀가분해 너에게 난 과분해
내 사랑이라 믿었는데 oh oh oh

오늘도 바쁘다고 말하는 너 혹시나 전화해봤지만
역시 뒤에선 여자 웃음소리가 들려 oh no

I don't care 그만할래 니가 어디에서 뭘 하던
이제 정말 상관 안할게 비켜줄래
이제와 울고불고 매달리지마
'Cause I don't care eh eh eh eh eh
I don't care eh eh eh eh eh

'Cause I don't care eh eh eh eh eh
I don't care eh eh eh eh eh
Boy I don't care

난 너땜에 울며 지새던 밤을 기억해 boy
더 후회할 널 생각하면 맘이 쉬웠네 boy
날 놓치긴 아깝고 갖기엔 시시하잖니
있을때 잘하지 너 왜 이제와 매달리니

속아준 거짓말만 해도 수백번
오늘 이후로 난 남자 울리는 bad girl
이젠 눈물 한방울 없이 널 비웃어
사랑이란 게임 속 loser
무릎꿇고 잡을 수 있니
아님 눈 앞에서 당장 꺼져

I don't care 그만할래 니가 어디에서 뭘 하던
이제 정말 상관 안할게 비켜줄래
이제와 울고불고 매달리지마
You know I don't care eh eh eh eh eh
I don't care eh eh eh eh eh
You know I don't care eh eh eh eh eh
I don't care eh eh eh eh eh
Boy I don't care




Thursday 10 December 2009

Ligaya at Hapdi




Good evening! Don't think of something queer about my blog title!

At last, nabili ko na rin yung album ni BoA na BoA Deluxe Album! Ayos lang kahit na naisangla ko yung mobile phone ko, it's worth it na hindi ko pinalampas ang pagka-disponible ng latest album ni BoA!

Imagine, ilang ulit kong pinag-isipan mabuti kung dapat ko na nga isangla yung isa kong cellphone para magkaroon ng pambili ng album o hintayin ko pa ang Pasko paran ako makabili. Pero hindi ako makapaghintay eh! Iba na rin yung nagkaroon ako kaysa mawalan pa. In fairness, may poster pa ako!

At kaninang pagkagaling ko sa biyahe ay may natanaw akong hindi ko kailan man inasahang matatanaw. For all these times na nais ko siyang makita at makausap, pinalampas ko pa yung pagkakataong yun. Almost a year na noong huli ko siyang nakita, at sobra ko na ring nami-miss yun. Ang tanga ko eh.

Ganito kasi yung nangyari. Bumaba na ako sa bus sa harapan ng isang mall para bumili ng gamot sa botika na nasa mall. At noong pagkababa ko ay biglang gulat ko noong nakita ko siyang nag-aabang ng masasakyan. I am certain na nakita rin niya ako. Pero tumawid na ako nun. Grabe yung kaba sa kalooban ko. Ngayon lang ako uli kinabahan nang ganun. Eh paano, nakita ko uli siya eh. Noong nasa botika na ako, hindi ako mapakali kung dapat ko nga ba siyang puntahan o dapat na lang ako bumili ng gamot para sa nanay ko. Pero natanaw ko pa rin siyang naghihintay ng masasakyan. Kaya lumabas muna ako para magbakasakaling makausap siya kahit na saglit lang.

At ang tanga ko, sumegwei pa akong bumili ng yosi. At nagkatitigan uli kami. He certainly knew that I was looking sa kanya. At hanggang sa nakasakay na siya ng jeep. Ayun, kawawa ako!

For all these times na hindi ko siya nakita, grabe ang pagka-miss ko sa kanya kahit na I'm just an ordinary person na nakakasalubong lang niya sa daan. I cannot blame yung taong yun na pahalagahan din niya ako tulad ng pagpapahalaga sa kanya dahil siya na rin yung nagsabi sa akin dati na hindi ko hawak ang puso at isip ng ibang tao. Kung baga, it's one's disposition. But still, ako ang malaking tanga dahil pinakawalan ko pa yung pagkakataong makausap siya kahit na saglit lang. ANG TANGA KO.

Wednesday 9 December 2009

Famous Filipino Proverb

TAGALOG - Ang hindi lumingon sa pinanggaling ay hindi makakarating sa paroroonan.
KAPAMPANGAN - Ing e byasang malikid king kayang penibatan, e ya makaratang king kayang pupuntalan.
SUGBUANON - Kadtong dili molingi sa gigikanan, dili makaabot sa gipadulongan.
ILOKANO - Ti haan a tumaliaw iti naggapuanna, haan a makadanon iti papananna.
BIKOLANO - An dai tataong magsalingoy sa saiyang ginikanan, dai makakaabot sa padudumanan.
HILIGAYNON - Kon sin-o ang indi makahibalo magbalikid sang iya ginta-uhan, indi makaabot sa iya padulungan.
PANGASINENSE - Say toon agga onlingao ed pinanlapuan to, agga makasabi'd laen to.
WARAYNON - An diri maaram lumingi ha tinikangan, diri maulpot ha kakadtoan.

Tuesday 8 December 2009

Philippines' Situation

Pasintabi lang po sa mga tatanaw ng blog na ito.



Halos nawala na sa isip ko na gumawa naman ng isang entrada tungkol sa sarili kong bansa.

By the way, the picture is the scene after the Maguindanao massacre. The incident happened on the morning of November 23, 2009, in the town of Ampatuan. Some of the victims were about to file a certificate of candidacy for Esmael Mangudadatu, vice mayor of Buluan town. Mangudadatu was challenging Datu Unsay mayor Andal Ampatuan, Jr., son of the incumbent Maguindanao governor Andal Ampatuan, Sr., in the forthcoming Maguindanao gubernatorial election, part of the national elections in 2010. Those killed included Mangudadatu's wife, his two sisters, lawyers, aides, and motorists who were witnesses or were mistakenly identified as part of the convoy.

Kalunos-lunos talaga ang mga biktima na walang awang pinaslang. All they want is a peaceful and flawless election, right? So in this blog, I IMPETUOUSLY CONDEMN those people who did this and those who are behind this incident. And the worst thing is that even the people from media were also killed. Hindi rin biro ang trabaho ng mga mamahayag dahil palaging nakataya ang buhay nila sa paglalahad ng balitang totoo.

Ganito na nga ba kalala ang mga nangyayri dito sa Pilipinas? And speaking of Martial Law Declaration in the whole Province of Maguindanao, parang naaninag ko uli yung unang martial law na idineklara ng dating pangulong Ferdinand Marcos sa buong Pilipinas. Pero buti na lang at sa Maguindanao lang. Pero gayon pa man, hindi pa rin nawawala ang takot ko na baka magkaroon na ng matinding kaguluhan dito sa Pilipinas.

Kahapon nga, pinag-usapan nga nina MoJo at Grace yung tungkol sa politics. There was this caller who asked Grace tungkol sa ibang pulitiko sa Korea na kapag malapit nang mabisto ang kabalahuraan ay magre-resign na para hindi na mapahiya pa. Iyon din ang bagay na nilinaw ni Grace Lee sa caller. And she also added that they had two former Korean presidents who were involved in massacres. May death penalty raw doon, pero dahil naging pinuno nga sila ng Republika ng Korea ay ibinaba nila ang hatol sa dalawang pangulo. At, kung may anomalya man daw ang sino man sa mga pulitiko sa Korea ay hindi naman "garapalan" gaya ng iba rito (OOPS, HANGGANG DITO NA LANG!).

Kung sa bagay, may point talaga si Grace Lee about doon. Isa lang masasabi ko, ang GALING MAGTAGALOG NI GRACE LEE! Para nga siyang hindi Koreana eh! Anyway, pinapasaya ko na lang ang sarili ko dahil negativism na nga yung topic ko rito.